در این تحقیق با هدف کنترل خوردگی و امکان کاربرد کلینیکی منیزیم، پوشش دولایه هیدروکسی ‏آپاتیت -پلی ‏لاکتیک‏ گلیکو لیک ‏اسید به ترتیب با روش های رسوب دهی الکتریکی و غوطه وری بر نمونه منیزیمی اعمال گردید. مشخصه ‏یابی پوشش ها با کمک پراش پرتو ایکس و میکروسکوپ الکترونی روبشی، نشان دهنده تشکیل یکنواخت پوشش ها با ضخامت µm 30 – 20 بر سطح منیزیم است. آزمون‏ الکتروشیمیایی پلاریزاسیون تافل بر نمونه ها نشان داد که با اعمال پوشش دو لایه هیدروکسی ‏آپاتیت- پلی ‏لاکتیک ‏گلایکولیک ‏اسید بر منیزیم، پتانسیل خوردگی از V 82/1- به V 4/1- افزایش و چگالی جریان خوردگی از µA/cm2 3/2 به µA/cm2 37/0 کاهش می‏ یابد. نتایج آزمون MTT نیز نشان داد که مقدار تکثیر سلولی در مجاورت عصاره 48 ساعته نمونه‏ های منیزیمی با پوشش دو لایه بیشتر شده است، که حکایت از کاهش مقدار یون آزاد شده از سطح منیزیم با کمک اعمال این پوشش ها است.

سابقه و هدف: سلول های بنیادی مزانشیمی سلول های استرومایی چندتوانی هستند که پتانسیل تبدیل شدن به انواعی از سلول ها را دارند. امروزه استفاده از سلول های بنیادی مشتق شده از ژله وارتون بند ناف(WJ-MSCs) به دلیل مزیت های فراوان به عنوان منبعی قابل دسترس و جدید مطرح است. به علاوه، مطالعات نشان داده اند استفاده از داربست های مناسب می تواند نقش موثری در افزایش بقا، تکثیر و تمایز سلول ها داشته باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی میزان بقا وچسبندگی WJ-MSCs بر داربست پلی لاکتیک اسید/ موم (PLA/Wax) بود. روش بررسی: داربست PLA/Wax با نسبت 7: 3 با استفاده از روش الکتروریسی ساخته شد و میزان چسبندگی و بقای سلول های استخراج شده بر این داربست ها با استفاده از میکروسکوپ الکترونی SEM و MTT بررسی شد. یافته ها: نتایج حاصل از مطالعات میکروسکوپ الکترونی نشان دادند که الیاف به صورت همگن، یکنواخت، فاقد بید و از کیفیت بالایی برخوردار هستند و همچنین افزایش موم به PLA باعث کاهش قابل توجهی در قطر الیاف شده است. این مطالعات تایید کرد که سلول ها در تعداد زیاد و با گستردگی مناسبی بر داربست اتصال یافته اند. نتایج حاصل از MTT نشان دهنده زیست سازگاری مناسب داربست ساخته شده با سلول ها است و افزایش معنی داری در میزان بقاء سلول های مزانشیمی در طی دوره مشاهده شد. نتیجه گیری: به طور کلی می توان نتیجه گرفت استفاده از داربست PLA/Wax، چسبندگی، بقا و تکثیر سلول ها را بهبود می بخشد و این پتانسیل را دارد که در مطالعات آینده به عنوان یک کاندید مهم در جهت افزایش بازده کشت سه بعدی سلول ها به منظور درمان بیماری ها در نظر گرفته شود.

مقدمه: باکتری سودوموناس آئروژینوزا به علت داشتن عوامل متعدد بیماری زایی و شیوع سویه های چند مقاومتی آن در سراسر دنیا اهمیت ویژه ای دارد و از این رو، نیاز به پیشگیری و تولید واکسن کارآمد برای آن ضروری است. هدف مطالعه حاضر، استفاده از نانوذره های poly Lactic-co-glycolic Acid (PLGA) در طراحی واکسن با آنتی ژن های آلژینات، لیپوپلی ساکارید و اگزوتوکسین A سودوموناس آئروژینوزا است. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، آلژینات، لیپوپلی ساکارید و اگزوتوکسین A از سویه PAO1 استخراج شدند. لیپوپلی ساکارید به روش فنل داغ تخلیص و سم زدایی شد. اگزوتوکسین A به روش کروماتوگرافی خالص سازی و با فرمالین سم زدایی شد. سپس آنتی ژن های تهیه شده به شکل جداگانه با PLGA کونژوگه شدند. روش های FT-IR و AFM برای تایید انجام کونژوگاسیون با نانوذره ها استفاده شدند. برای بررسی تب زایی کونژوگه ها از الگوی خرگوش استفاده و مرگ ومیر ناشی از کونژوگه ها روی الگوی موشی آزمایش شد. موفقیت کونژوگاسیون بر اساس اندازه و شارژ نانوذره حاصل تایید شد. نتایج: نتایج FT-IR و شکل پیک های مربوطه، حضور گروه های عاملی آنتی ژن در ساختار نانوذره و تشکیل پیوند استری را تایید کردند. تصاویر سه بعدی کونژوگه ها با نانوذره ها پیش و پس از کونژوگاسیون، افزایش ارتفاع سایت های اتصالی نانوذره را نشان دادند. تغییر از حالت تیزی اولیه به پفکی پس از انجام کونژوگاسیون، موفقیت کونژوگاسیون را تایید کرد.مشاهده نشدن تب در خرگوش و مرگ ومیر در موش ها اثبات شد. بحث و نتیجه گیری: تمام نتایج، کارآمدبودن واکسن در ایمنی زایی را نشان دادند و بنابراین به عنوان نامزدی برای واکسنی با پتانسیل قوی علیه بیماری های ناشی از سودوموناس پیشنهاد می شود.

مقدمه: سلول های بنیادی مزانشیمی (Mesenchymal stem cell یا MSC) توانایی تمایز به استیوبلاست ها را دارند که این تمایز توسط شاخص های رشد متعددی هدایت می شود. استفاده از متابولیت های گیاهی می تواند مانند شاخص های رشد، تمایز سلول های بنیادی را کنترل کند. هدف از انجام پژوهش حاضر، ارزیابی اثرات هم زمان نانوذرات رزوراترول-Poly (Lactic-co-glycolic Acid) و کورکومین-PLGA بر هدایت MSC مشتق از چربی به سمت تمایز استیوبلاستی بود. روش ها: MSC انسانی به دست آمده از بافت چربی انسان، پس از تعیین هویت با استفاده از فلوسایتومتری، تحت تاثیر نانوذرات رزوراترول و کورکومین به منظور تعیین اثرات تمایزی این دو ترکیب به صورت توام قرار گرفت. تاثیر سیتوتوکسیک رزوراترول و کورکومین به روش MTT و اثرات تمایزی آن به وسیله ی رنگ آمیزی Alizarin red بررسی گردید. یافته ها: با توجه به نتایج آزمون MTT، مشخص شد که استفاده از نانوذرات رزوراترول-PLGA و کورکومین-PLGA تا غلظت 32 میکروگرم بر میلی لیتر، باعث کاهش رشد یا کاهش درصد بقای سلولی نشد. رنگ آمیزی Alizarin red نشان داد که تیمار نانوذرات رزوراترول-PLGA و کورکومین-PLGA، موجب افزایش رسوب یون های معدنی بر ماتریکس خارج سلولی در غلظت های 10 و 20 میکروگرم بر میلی لیتر شد. نتیجه گیری: استفاده از ترکیبات فعالی مانند نانوذرات رزوراترول-PLGA و کورکومین-PLGA به طور هم زمان، به دلیل دارا بودن ترکیبات فعالی همچون رزوراترول و کورکومین، می تواند سبب افزایش تمایز سلول های بنیادی به سلول های استیوبلاست شود. همچنین، می تواند موجب شود که در غلظت های پایین، اثربخشی بیشتری داشته باشد.